Βιγιόν, Φρανσουά

(François Villon, Παρίσι 1431 – 1463 ή 1489). Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γάλλου ποιητή Φρανσουά ντε Μονκορμπιέ (François de Montcorbier) ή, κατ’ άλλους, Φρανσουά ντε Λοζ (François des Loges), το οποίο υιοθέτησε από ευγνωμοσύνη προς τον δάσκαλο και προστάτη του, Γκιγιόμ ντε Βιγιόν. Μετά τα πρώτα εφηβικά χρόνια του άρχισε μια άσωτη ζωή και σε μια φιλονικία του, ίσως για να αμυνθεί εναντίον μιας επίθεσης, σκότωσε άθελά του έναν παπά και αναγκάστηκε να φύγει από το Παρίσι, όπου σύντομα όμως ξαναγύρισε, αφού κατάφερε να του δοθεί βασιλική χάρη. Ύστερα απόμήνυση μιας ερωμένης του, υπέστη την ταπεινωτική ποινή της μαστίγωσης και κατέφυγε τότε στο Ανζέ, όπου μάλλον είχε συγγενείς. Ισχυρίστηκε αργότερα ότι εγκατέλειψε το Παρίσι για να ξεφύγει από έναν έρωτα χωρίς ελπίδα. Επανεμφανίστηκε στις όχθες του Σηκουάνα και έγινε ο αρχηγός μιας συμμορίας που τα μέλη της ζούσαν από εκβιασμούς και απάτες. Καταδικάστηκε για κλοπή, αλλά η ποινή της φυλάκισής του μετατράπηκε σε εκτόπιση χάρη σε ένα λυρικό ποίημα που έγραψε με την ευκαιρία της γέννησης μιας πριγκίπισσας. Στο Μπλουά τον υποστήριξε ο δούκας της Ορλεάνης, αλλά η προστασία αυτή δεν μπόρεσε να τον σώσει από τη φυλακή για καινούργια παραπτώματα. Έτσι το 1461, με κατηγορία μάλλον τουεπισκόπου της Ορλεάνης για ανοσιότητα, πέρασε όλο το καλοκαίρι στις φυλακές Μενγκ-σιρ-Λουάρ. Όταν αφέθηκε ελεύθερος με αμνηστία, επέστρεψε στο Παρίσι και έγραψε τη Διαθήκη. Το 1462 φυλακίστηκε ξανά με την κατηγορία του φόνου και μαζί με μερικούς συνενόχους του καταδικάστηκε σε θάνατο. Αυτής της περιόδου είναι η περίφημη Μπαλάντα των κρεμασμένων (Ballade des Pendus), εμπνευσμένη προφανώς από την τύχη που περίμενε πλέον τον ίδιο. Γλίτωσε όμως κι αυτή τη φορά με δέκα χρόνια εξορία. Το αριστούργημα του Β. είναι η Μεγάλη Διαθήκη (1461), της οποίας είχε προηγηθεί το 1456 το Κληροδότημα, γνωστό και ως Μικρή Διαθήκη. Στη Μεγάλη Διαθήκη o ποιητής αφηγείται τα γεγονότα της γεμάτης περιπέτειες ζωής του, θυμάται τους έρωτές του, μορφές φίλων και εχθρών. Το έργο είναι γραμμένο σε στροφές και οκτώ οκτασύλλαβους και στο σύνολό του ξεπερνά τους 2.000 στίχους. Στη Διαθήκη παρεμβάλλει μπαλάντες και ροντό, μαζί με σαράντα άλλα λυρικά ποιήματα που έγραψε σε διάφορες περιστάσεις. Ο Β. είναι ο πρώτος πραγματικά μεγάλος σύγχρονος ποιητής της Γαλλίας. Στο έργο του εναλλάσσονται τρόποι και τόνοι διάφοροι και πολλές φορές αντιφατικοί, η θλίψη και ο σαρκασμός, η συγκίνηση και το κωμικό στοιχείο. Κανείς άλλος Γάλλος πριν από τον Ραμπελέ δεν μπορεί να παραβληθεί με τον Β. σε δύναμη και πλούτο έκφρασης. Η αναγνώρισή του ήλθε μόλις τον 19ο αι.